Wanneer men vaak zo'n postbericht in een belogue geschreven heeft en er met een zekere tevredenheid mee kan instemmen dat men er na de publicatie nauwelijks nog aan denkt, dan wordt men min of meer blasee wat het betreft de keuze van het onderwerp, de stijl waarin zo'n artikeltje wordt geschreven of de mate waarin men het onderwerp uitdiept of verbreedt qua focus en naar gelang aanverwante onderwerpen. Het lijkt wel alsof alles lukt en dat alles waarmee men aanvangt een succes bevat dat vooraf is verzekerd. Maar schone schijn bedriegt en de zekerheid dat men iets zinnigs tot uitdrukking heeft gebracht waarin men anderen laat delen is maar zeer beperkt. Of zo'n artikeltje in zo'n blog, je kunt deze termen het beste in de realiteit van het geschreven woord terugvertalen als een aflevering van een column, een hoofdstukonderdeel in een feuilleton of als een aflevering van een rubriekje zoals vroeger in de gedrukte tijdschriften of de krant wel stond, langer in de herinnering van de lezer blijft hangen, hoeveel indruk de inhoud maakt, of dat de gedachte erin uitgedrukt wordt overgenomen, het zijn allemaal maar zeer betrekkelijke waarden en als kunstvorm is het bloggen hoewel heel populair en gemakkelijk toegankelijk, meer een categorie te heten die komt in de buurt van de toonkunsten dan dat er veel relatie bestaat met hetgeen vroeger gerekend werd tot het gebied van de gedrukte litteratuur, of het nu wetenschap was of literair van aard. Eigenlijk komt de kunst van het belogue, zoals het woord luidt dat ik liever gebruik, heel dicht in de buurt van een dagboek dat door iedereen kan worden ingezien.
het verhaal van de twee duifjes waarvan ik het schilderijtje hiernaast laat zien bedoel ik als een soort symbool voor die merkwaardige communicatie tussen schrijver en lezer die het internet in deze vorm van een post in de belogue ons te bieden heeft, twee symbolen vormen het teken ervan dat in de wijze van kennis nemen van elkaars bedoelingen en redenering en alle varianten van inhoud daartussen, weinig mis kan gaan en dat de vrede tussen lezer en dichter die in de 19e en 20e eeuw was zoekgeraakt, weer wordt hersteld met behulp van de unieke vorm die deze internet systemen waarmee de posts ter kennis worden aangeboden, ons verschaffen.
Het is alsof de structuur van deze communicatie nog past in zijn kinderschoenen staat en talloos zijn dan ook inmiddels de mogelijkheden voor het delen van gedachten en notities geworden welke ik voordat met deze gewoonte van communicatie werd aangevangen niet had gekend, maar de ontwikkelingen zijn snel gegaan en het voorheen telt steeds maar minder mee terwijl de toekomst klaar staat om van ons wat orde in de chaos van de overwegingen te delen vraagt.
Roem is doorgaans een fenomeen te heten in eens samenleving die altijd weer naar een gezicht achter de oplossingen vraagt, dat meestal niet langer tot de actualiteit te rekenen is dan ongeveer 3 dagen. Dat behoort zowel tot inhoud van mijn overtuigingen als dat dit mijn ervaring mij leerde en de schrijver hoe groot hij ook is en hoe prachtig hij ook heeft geschreven behoort toch na die 3 dagen weer tot de vergeten tijd van het gewone leven.
sprookjesbos |
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire